عشق یا حس نیاز
شاید بتوان گفت بیشتر روابطی که شکل می گیرد براساس عشق است.
یعنی لازمه شکل گیری روابط میزان علاقه ایست که در دو طرف به وجود می آید و هنگامی که این حس به اوج خود رسید ایجاد رابطه یا ازدواج اجتناب ناپذیر است .
البته می بایست این علاقه و اشتیاق دو طرفه باشد زیرا عشق یک طرفه کاری بس عبث است و جز سرخوردگی و شکست ارمغانی را به دنبال ندارد.
بدیهی است که عشق و علاقه جز لاینفک تشکیل یک رابطه است مخصوصا در ازدواج، اما مسئله مهم تر حس نیازی است که باید در طرفین وجود داشته باشد .
در اکثر ازدواجهایی که صورت می گیرد تنها عشق حکم فرماست و حس نیاز هنوز به وجود نیامده! بلاخص زمانی که زوجین سن و سال کمی برای ازدواج دارند.
شاید دلیل دیگری که بتوان برای بعضی شکست ها در ازدواج نام برد عدم وجود حس نیاز قبل از ازدواج است و تنها وجود عشقی که مطمئنا بعد از ازدواج کمرنگ خواهد شد.
حس نیاز به داشتن همسر زمانی به وجود می آید که دو طرف به تکامل فکری و رفتاری که همان بلوغ قبل از ازدواج است رسیده باشند ، آن زمان است که فرد از لحاظ ذهنی ، روحی ، جسمی و ... آمادگی ازدواج را دارد و قدر رسیدن به لحظات مشترک خود را می داند. این مرحله دقیقا زمانی است که فرد در همه حال نیازمند تشکیل خانواده است و البته شرایط کامل و کافی را برای این امر مهم دارد.
اما نباید این امر به اشتباه گرفته شود که حس نیاز صرفا به خاطر پر کردن تنهایی های فرد یا کمبود خلا ناشی از محبت و عشق و علاقه پندار شود!
زیرا ازدواج تنها پر کردن تنهایی های فرد مقابل و ارضای عشق و علاقه نیست و امری فراتر از این مسائل است.
اگر چه دختر و چه پسر زمانی ازدواج کنند که واقعا حس نیاز به داشتن همسر را تماماً درک کنند، در این صورت کاملا قدر لحظات زندگی مشترک را می دانند و در هرشرایطی آن را نمی بازند و از تشکیل آن پشیمان نمی شوند.
اگر این مسئله نادیده گرفته نشود مطمئناً عشق واقعی که عالیترین مرحله ازدواج است بعد از ازدواج به اوج خود می رسد و پیوندی ناگسستنی را شکل می دهد.
